Culture Shock

Nu ik ruim een week in Maleisië woon, heb ik een aardig beeld gekregen van de cultuur in dit land. In vergelijking met de westerse/Nederlandse cultuur zijn er een hoop verschillen. Zo zijn er verschillen in het nuttigen van voedsel, verschillen op de werkvloer en verschillen in acceptatie in de samenleving. Ondanks alle verschillen heb ik ook een aantal overeenkomsten ontdekt.

Avondeten

Om mij en mijn mede-stagaire zo goed mogelijk kennis te laten maken met de Maleise cultuur, nam onze (huis)baas ons de eerste dagen mee naar verschillende restaurants. Dit waren vooral Chinese restaurants met elk een andere specialiteit. Als je dit leest, dan vraag je je vast af waarom we naar Chinese restaurants gingen als we kennis moeten maken met de Maleise cultuur. Nou is het zo dat de Maleise cultuur nog multi-cultureler is dan de Nederlandse. In Maleisië bestaan er drie hoofd-etniciteiten: Maleisiërs, Chinezen en Indiërs. Dit betekent dat er dus een breed aanbod van gerechten is.
In Nederland is het een gewoonte dat in restaurants iedereen apart voor zichzelf bestelt. In Maleisië draait alles tijdens het avondeten om delen. In overleg worden er verschillende gerechten besteld, die vervolgens worden opgediend in het midden van de tafel. Op deze manier kan iedereen van elk gerecht wat proeven. Daarnaast is er ook een verschil in bestek. Waar we in Nederland eten met mes en vork, worden er in Maleisië, naast stokjes, vooral vork en lepel gebruikt. Sommige etenswaren zijn nu eenmaal onmogelijk met stokjes te eten, zoals rijst op een bord. Het is de kunst om met je vork het eten op je lepel te schuiven en de lepel vervolgens naar je mond te brengen. Als vlees te groot is om in één keer in je mond te doen, dan 'snijd' je met je lepel stukjes van het vlees af.

Stiptheid

Waar we in Nederland altijd redelijk stipt zijn, is dit in Maleisië totaal niet het geval. In mijn arbeidscontract staat dat mijn werkdag om 9 uur 's ochtends begint en dat ik uiterlijk 9.15 aanwezig moet zijn. Omdat ik afhankelijk ben van mijn (huis)baas om mij met de auto naar het werk te brengen, zit ik 's ochtends rond kwart voor negen altijd klaar te wachten tot we kunnen vertrekken. Mijn baas neemt het niet zo nauw met de tijden, dus vaak VERTREKKEN we pas rond 9.15. Vaak komen we dan rond half 10 aan en er is ook niemand die daar iets op aan te merken heeft. Het is normaal.

Twee multiculturele landen

Maleisiërs verwachten van 'blanken' niet dat ze Maleis spreken. Als blanke word je aangesproken in het Engels, wat hier de tweede taal is. Als je er dan toch een enkel woord in het Maleis uitgooit, zijn de mensen hier blij verrast en maak je indruk op ze. Het verschil met Nederland is dat Nederlanders verwachten dat immigranten die in Nederland komen wonen en werken, zich zo snel mogelijk aanpassen aan de cultuur en dus ook zo snel mogelijk Nederlands spreken. Twee multiculturele landen, met twee totaal verschillende manieren van acceptatie.

Karaoke

In veel Aziatische landen is karaoke een populaire manier van ontspanning. Gisteravond moest ik er ook aan geloven, met het werk gingen we naar een karaokebar. Ik wist dat dit een manier was om helemaal geaccepteerd te worden in de groep. Daarom had ik mij voorgenomen om mezelf helemaal bloot te geven en daadwerkelijk karaoke te zingen. Dit is altijd beter dan verlegen in een hoekje te blijven zitten en te kijken hoe anderen het doen. Op een gegeven moment kwam het nummer 'Uptowngirl' van Westlife voorbij. Ik ben zo'n beetje opgegroeid met dit nummer, dus ik pakte de microfoon en liep naar podium om het nummer te gaan zingen. Daarvoor had nog niemand op het podium gestaan, dus iedereen vond het geweldig dat ik het deed. Na afloop kreeg ik ook een daverend applaus en wist ik dat ik er nu helemaal bij hoorde.
De karaoke avond zag ik als een soort 'ontgroening' en zo werkt het ook in de westerse cultuur om geaccepteerd te worden in een groep, denk maar aan de ontgroening bij studentenverenigingen.

Ondanks de grote verschillen in cultuur is er dus toch een overeenkomst. De manier van acceptatie in de samenleving mag dan anders zijn, de manier van acceptatie in een groep is exact hetzelfde. Ik durf te suggereren dat dit in de natuur van mensen zit. Ondanks het verschil in afkomst, cultuur, huidskleur etc. verschillen we toch niet zoveel van elkaar.